Stadsgedicht voor Hasselt Nog één keer Haal mij nog één keer even weg uit de veilige stilte van het rusthuis, naar het gejoel van de septemberkermis in de zoete walm van smoutebollen. Laat mij nog één keer het meilied horen in de beiaardklanken boven de daken, doorheen het kwebbelen van jonge vrouwen, echoënd op keramieken tegels tegen herenhuizen. Ik wil nog één keer minnestrelen, op een bank aan de boulevard bij Hendrik van Veldeke, en dan, na een graanjenever in café Cambrinus, op een koude steen stil naast hem zitten. Leid mij nog één keer in de Japanse tuin over de natte stapstenen bij de waterval, tot bij het behoedzaam ruisen van een kimono en het staartklappen van dartele brokaatkarpers. Bespreek voor mij nog één keer een plaats op de tribune als de zingende en met palmen wuivende maagden in de zevenjaarlijkse processie weer hulde brengen aan de Virga Jesse en het Sacrament van Mirakel. Toon mij nog één keer bij de tiendschuur het hypocriete chronogram: l’abondance de Dieu, en in vensteraccolades de praalzucht van abdissen die, trouw aan de regel, soberheid beloofden. Leg mij nog één keer uit bij de zonnewijzer hoe precies de zon er in de schaduw van de tijd telkens opnieuw de middag en het zuiden opzoekt en als ze ondergaat weer al haar tijd verliest. Breng mij nog één keer naar de hoofdstad van de smaak om te genieten van de kaneelsmaak van speculaas, de hoppige smaak van het meermaals gegiste abdijbier, de glitter én de goede smaak van modieuze kleding. Zeg mij nog één keer in zuiver dialect hoe ik, jij en hij naar huis gaan en wij allemaal, jullie en zij, het ook doen: no téûs goan, no toueres, no te zennes en no tinnes. Mag ik nog één keer de stoet zien van pukkelpopjes, tentsletjes en festivalgangers, carnavaleske dansmariekes en goedgemutste prinsen, in een wijde boog paraderend rond het borrelmanneke. Laat mij daarna voor altijd verstrooid zijn en mijn as voorzichtig neerdwarrelen in de vallei van de Mombeek of, als de wind meezit, bij de slingerende meanders van de Demer. Willy Leenders (2013)

Stadsgediech vir Hasselt Nog íéne  kieër… Hââjlt miech nog íéne kieër effekes eweg éût te vèèlige rès van’t aadmennekeshéûs brènk miech no’t lawwaat vanne septemberkèrremis moe’ch te zejten doemp va smaatbolle kan rieke Loat miech nog íéne kieër ’t meeliedsjen hieëre vanéût te kèrrekenteureklokke hóég beuve de dake èn ’t klammandere  van e kèd joeng vreulej klienkend tege de kerammiek vanne hieërehèès Iech wil nog íéne kiëer ne fejeren troebaddoer zèn obb´n bank anne boelvaar bè  Harie va Veldeke èn dan, noa e witteken ènne Cambrejnus, obb’ne kaa stíén bèt him goan zitte semmele Leed miech nog íéne kiëer noa de Zjappanesen Heuf evere nâte trapstíén bè de wâterval tot iech ‘t gefrejmel hieër va kiemonnoos èn’t geklepper van’n brokkââtkerrep z’ne start Bezèrreg miech nog íéne kieër e plieëtsken obbe triebuun as te presesse van’t zeveste joar wir éûtgíé én de zèngende maagde bè pallemblââr wéûve ter ieëre vanne Virga Jesse èn’t Hèèleg Sakkramment Wèès miech nog íéne kieër de krèèthèllige sèèferteks anne tejendeschejer van Herkenróéej: “l’abondance de Dieu” èn dee vinsterbeuge vanne rèèkdoem van abdisse dee volleges hinne regel pertang erremujjig zeun lieëve Lèk miech nog íéne kieër éût, anne zonnewèèzer, wèè néû dzjuus te zon, ènne loemmer vannen tèèd, altèèd obbenéû de middaag èn’t zéûden opziek èn  wèè ze bè’t ondergoan wir al heren tèèd verlies Brènk miech nog íéne kieër no de hóéfstad vanne smaak bè’t zejt genejt vanne spikklââs bè kanníélsmaak ont miech ten hopsmaak èn’t lekker gegis abdèèbejer èn dan de gujje smaak èn’t geblienk va sjieke klieër Zèk miech nog íéne kiëer èn oas schunste Hessels wèè iech, dzjieë èn hieë noa téûs goan, èn wèè vieë, dzjieëlejs èn zèèlejs ’t euch douen no toueres, no te zèènes èn no tinnes goan Meug iech nog íéne kieër ne gekke stouet zejen bè pukkelpoppipkes, tentsletsjes èn festivvallóépers, bè daasmarrejkes èn gouedgezinde hallefvasteprinse bètíén parradderend èn ne beug rond’t borrelmenneke Loat miech  toanoa mar stillekes voars versiegele streuet m’n as mar éût én’t wâter vanne Mombeek of, as’t fél waat, èn ne kroenkel vanne sliengerenden Dieëmer doa liek iech tan voldâân èn op m’n plââts, amen èn éût!   Hertaling naar het Hasseltse dialect:  Monique Cox (2018)